देश र प्रेमिका

प्रिया,

मैले भनेकै थिएँ

म आँखामा सपनाहरू बोकेर हिँडेको मान्छे

जसलाई मैले साकार पार्नुछ

मेरो काँधमा जिम्मेवारीहरू छन्

जसलाई मैले निर्वाह गर्नुछ

ओठमा अलिकति हाँसो छ

जुन बाँड्नु छ नानीहरूलाई

छातीमा पीडा छन्

पोख्नुछ कसैको अँगालोमा

पैतालामा छन् गन्तव्य

नाघेर पुग्नुछ त्यहाँसम्म

त्यसैले मलाई यो मायावी संसारमा

अल्झनु छैन ।

हो ! मैले भनेकै हो

जिन्दगी आशा हो

जसरी भेटिन्छन् अँध्यारोमा जूनकीरीहरू

जिन्दगी खुसी पनि हो

जसरी भेटिन्छन् बगरमा मुस्कुराइरहेका फूलहरू

जिन्दगी सपना पनि त हो

जसरी भेटिन्छन् आकाशमा दौडिरहेका बादलहरु

मैले भनेको छु र

जिन्दगी निरासा हैन भनेर ?

जिन्दगी बिछोड पनि हो

जसरी छुटिन्छ आकाश र धर्ती

जिन्दगी पीडाको गीत पनि हो

जसरी छुट्टिन्छन् नदीका दुई किनार

जिन्दगी आँसु पनि हो

जसरी बहन्छ हावा सुसेलेर सल्लाहरूसँग

भेटिनु नियति हो

छुटिनु पनि नियति हो

तिमीले के खोज्यौ

के भेट्टायौ ?

तिमीले सिर्फ देख्यौ मेरो अँखामा सपना

देख्यौ काँधमा जिम्मेवारीको भारी

मात्रै देख्यौ छातीका पीडाहरू

तर, देखिनौ

मेरा आँखामा बुद्ध

मेरो शिरमा सगरमाथा

र, मेरो छातीमा देश

हो मैले भनेको थिएँ

म मायामा त्याग गर्न तयार छु

धन, सम्पत्ति, आफन्त, साथीभाइ र इष्टमित्र

मैले यो पनि भनेको हुँ

म तिमीलाई औधी माया गर्छु

मदनले मुनालाई गरे धन्दा पनि धेरै

रोमियोले जुलियटलाई गरेको भन्दा दोब्बर

साहजाँले मुमताजलाई गरे भन्दा बढी

तर, मैले कहिल्यै भनिनँ

म तिमीलाई

मेरो देशलाई भन्दा धेरै माया गर्छु !